Ang Daing ni Ina Kay Noynoy

Pagmasdan mo ngani ang iyong paligid,
at tingnang maigi ang mga kapatid;
maaatim mo bang hindi maituwid,
ang kinabukasang sa kanila'y pinid.

May kinabukasang kanyong nakaamba,
na ang bala'y hirap pasakit at dusa;
maaatim mo bang hindi maitama,
ang masamang lakad nitong ating bansa.

Noynoy anak, yamang ikaw na nga lamang,
ang tanging pag-asang aking nalalaman;
sa puso mong lantay tinig ko'y pakinggan,
ibangon mo ako't dusa ko'y kalagan.

Patirin mo na rin ang pagka uhaw ko,
sa paghahanap ko ng tulad saiyo;
na handang maglingkod ng may purong puso,
at hindi lilisya di kaya'y maglilo.

Ituwid na mandin ang ilang kapatid,
sa kanilang nasang lagim ang ikapit;
at mapagkaitan ng tunay na langit;
ang kinabukasan ng munti kong paslit.

Alisin mong pilit saiyong bulwagan,
ang may nasang dalhin sa katitisuran;
mga tapat na lingkod mong sa'yo'y tunay,
na handang mag-alay ng sariling buhay.

Huwag kang payayao sa payo ng pantas,
kung ang bayan yaring handang ipaligwak;
hayaan mo na ngang puso ang lumutas,
kung ang sulirani'y lubha ang bagabag.

At kung ang puso mo ay di pa sumapat,
sa kaitaasan tingin ay isulyap;
at sa Amang Diyos ikaw ay humarap,
ipanikluhod mo ang dusang kayakap.

Papawiing lahat ang iyong panimdim,
niyong Diyos Amang may likha sa atin;
at ang bayang laong nalugmok sa dilim,
ay may liwanag ding muling mararating.

Kaya nga ang bilin saiyo ay dinggin,
sapagkat batid kong ika'y papalarin;
na muling ihatid ang sa baya'y ningning,
at kinabukasang may rangyang habilin.

Ang Panawagan ni Inang Pilipinas kay Manny Villar

Ilang ulit pa bang dapat makita mo,
ang lungkot sa mukha at ang pagluha ko;
wala na bang awang natira sa puso,
at di mo magawang ikaw ay magbago.

Masdan mo nga saglit ang mga kapatid,
na may ilang ulit dusa ay tiniis;
napagtanto mo bang ikaw ang naghatid,
ng kanilang hirap, pighati at hapis.

May saya ka pa bang sa buhay ay kulang,
gayong nakuha na ang lahat ng yaman;
salat pa bang lahat ng sa iyong layaw,
at nauwi ka na sa pagka gahaman.

Kung kulang pa sa'yo ang kamay ni bunso,
at di pa sumapat ang paa at braso;
ng kuya mong halos tingting na at lumpo,
sairin mo na rin ang sa aking dugo.

At pag di pa sapat nawa'y wag ibaling,
sa ibang kapatid ang iyong paningin;
huwag naman sanang tuluyang ubusin,
ang kinabukasan ng mahal kong supling.

Anak dinggin mo nga ang munti kong hiling,
na libong gabi kong sa Ama'y dalangin;
alisin mo nawa sa isip ang lagim,
at iurong mo na ang iyong balakin.

Ako'y malaon ng ika'y minamasdan,
at wala saiyo ang unawang tunay;
hindi mo na dapat naising hatiran,
ng kaginhawahan ang mahal mong inay.

Ipaubaya mo ang gawang maglingkod,
saiyong kapatid na may pusong lubos;
akong Ina mo na ang sa'yo'y may utos,
na sa iyong lakad ika'y tumalikod.

Kung di ka makinig sa panawagan ko,
akong Ina mo na ang sinusuway mo;
Manalig kang minsan sa mga payo ko,
ng di ka sumpain ng Diyos ng mundo.