Ang Daing ni Ina Kay Noynoy

Pagmasdan mo ngani ang iyong paligid,
at tingnang maigi ang mga kapatid;
maaatim mo bang hindi maituwid,
ang kinabukasang sa kanila'y pinid.

May kinabukasang kanyong nakaamba,
na ang bala'y hirap pasakit at dusa;
maaatim mo bang hindi maitama,
ang masamang lakad nitong ating bansa.

Noynoy anak, yamang ikaw na nga lamang,
ang tanging pag-asang aking nalalaman;
sa puso mong lantay tinig ko'y pakinggan,
ibangon mo ako't dusa ko'y kalagan.

Patirin mo na rin ang pagka uhaw ko,
sa paghahanap ko ng tulad saiyo;
na handang maglingkod ng may purong puso,
at hindi lilisya di kaya'y maglilo.

Ituwid na mandin ang ilang kapatid,
sa kanilang nasang lagim ang ikapit;
at mapagkaitan ng tunay na langit;
ang kinabukasan ng munti kong paslit.

Alisin mong pilit saiyong bulwagan,
ang may nasang dalhin sa katitisuran;
mga tapat na lingkod mong sa'yo'y tunay,
na handang mag-alay ng sariling buhay.

Huwag kang payayao sa payo ng pantas,
kung ang bayan yaring handang ipaligwak;
hayaan mo na ngang puso ang lumutas,
kung ang sulirani'y lubha ang bagabag.

At kung ang puso mo ay di pa sumapat,
sa kaitaasan tingin ay isulyap;
at sa Amang Diyos ikaw ay humarap,
ipanikluhod mo ang dusang kayakap.

Papawiing lahat ang iyong panimdim,
niyong Diyos Amang may likha sa atin;
at ang bayang laong nalugmok sa dilim,
ay may liwanag ding muling mararating.

Kaya nga ang bilin saiyo ay dinggin,
sapagkat batid kong ika'y papalarin;
na muling ihatid ang sa baya'y ningning,
at kinabukasang may rangyang habilin.