My Queen Forever

When my soul is long gone in this infinite world,

of love and beauty, dazzling, caring and bold;

when memoirs of courage still hanging untold,

My Queen forever look at me and behold.

And when it is that I am human no more,

with no flesh to lay claim on your lovely galore;

when my eyes could never even touch yours,

look at me oh precious pure;

My Queen forever I am damned if my love is unsure.

Lovely Queen my hoard of dream,

yearning hope when hope is grim;

 upon my heart I wore your name,

and let forever be known to men;

I love you so my dearest Queen.

The Ballad of a Pilipino Poet

A thousand miles unto the central shore,

where ocean lays his mighty wall;

of many seas and many lore,

dwelt a place of thy bravest soul.

Land of the morning's sweetest kiss,
sun's favorite maiden lair;
first endeavor of his glorious rays,
gorgeous beauty that hold his fear.

And when the sun return to rest,
after a long and hurdled test;
a one last look he would regret, 
afraid that morrow could never wait.

And so the day begun to fade,
to make the night unleash her heed;
and turn the land into a place,
of greatest love that never ends.

But 'lo the sun! he was so right,
afraid that vain conquer his might;
and then the land he dearly love,
will fall upon the wrath of God.

The land that once a beauty ride,
was now a sore of eerie sight;
the land that once revered by light,
pillage by grief until the night.

And who it was that blame shine bright,
when no one knows the man who cried;
the one who knows the mask behind,
forever lost and long was gone.

So now oh! please thy glory seek,
to what we owe what we have made;
is it to us who fought our best,
to give our land her robust grave.

A shouting madly manly sound;
was crying there behind the mount,
then please for sake stop the shout,
and heal my broken shaking mother land.

Kadena De Amor

Sa lupang may bahid at ningning ng puso,
niyaong may likha sa lahat ng tao;
aling pag-ibig ba ang napipintuho,
na hindi hihigit sa kinang ng ginto.

Masdan nga ang labi sa tuwing bubuka,
sa irog niyaong pusong sumisinta;
aling kilos baga ang maisusumpa,
na hindi tumupad sa naipanata.

Sa alinmang kulay
O anyo man lamang
ng lahat ng uri ng mga nilalang
na pinagkalooban ng tunay na husay
ng Amang Diyos nating nasa kataasan
may isa ba kayang ang puso ay uhaw
at di nakaranas ng lubhang dalisay
na tawag ng pusong may kaluwalhatian.

Katulad na lamang ng kay inang mahal,
magmula ng ikaw ay kanyang isilang;
hanggang sa ang isip mawastong tuluyan,
hindi ka iniwan kahit na mamatay.

O maging katulad ng iyong pag-ibig,
sa lupang saiyo'y nagbigay ng wangis;
maaatim mo bang haluan ng lupit,
dili kaya'y dusa ang iyong ihatid.

Kay sarap damyuhin ng hanging iihip,
sa balat niyaong taong umiibig;
ang pagsinta'y labis at labis na labis,
hindi magdudulot ng siphayo't hapis;
kung ang puso lamang ang nakababatid,
ng tunay na lakad ng pang uring himig,
musikong matapat na bigay ng langit.

Kaya bawat sumpang iyong bibitawan,
sa ina, sa kapwa, sa irog at bayan;
maging halimbawa sa poong Maykapal,
na kay buti nitong sa kanyang lalang.

Pahalagahan mo ang kadenang lantay,
ng pag-ibig na s'yang sa'iyo'y bumuhay;
kadenang pag-ibig huwag hahayaan,
na maisiphayo niyong kasawian.

The Last Call

I close my eyes to sway some sleep,

for long in the night I could not complete;

a thought that haunt me in the maiden of days,

and follows me through the solemnity of ways.

But the summer solstice came,

riding her searching mother's game ;

And lo! I hear a grumpy old woman's voice,

 lurid and frigid and husky and moist.

 Then it said: "Behold thy son of thief;

 you will no longer see my rising master's grief,

for in the bottom of the roaring oceans floor,

there lay his body dead and stays forevermore".

And so the voice opted to pause,

a break that last a hundredfold;

 but I know it will never dare close,

the telling tale as I was told. 

Yet again in time she said: 
How could such evil crime was made,

when all the good and beauty and best;
are brewing melancholy in my master's errant heavy head.
but done it was their weary deed,
thy master's call will be forever dead;
and if indeed thy call be heard,
no man shall be inclined to heed.

At this the voice began to fade,
goodbye to you Oh! son of thief;
but then before it comes to end,
I ask the voice to whom I heard;
the morbid saga of thy master's death,
My master is Honor and Dignity,
and I am the Future it said.

Ang Daing ni Ina Kay Noynoy

Pagmasdan mo ngani ang iyong paligid,
at tingnang maigi ang mga kapatid;
maaatim mo bang hindi maituwid,
ang kinabukasang sa kanila'y pinid.

May kinabukasang kanyong nakaamba,
na ang bala'y hirap pasakit at dusa;
maaatim mo bang hindi maitama,
ang masamang lakad nitong ating bansa.

Noynoy anak, yamang ikaw na nga lamang,
ang tanging pag-asang aking nalalaman;
sa puso mong lantay tinig ko'y pakinggan,
ibangon mo ako't dusa ko'y kalagan.

Patirin mo na rin ang pagka uhaw ko,
sa paghahanap ko ng tulad saiyo;
na handang maglingkod ng may purong puso,
at hindi lilisya di kaya'y maglilo.

Ituwid na mandin ang ilang kapatid,
sa kanilang nasang lagim ang ikapit;
at mapagkaitan ng tunay na langit;
ang kinabukasan ng munti kong paslit.

Alisin mong pilit saiyong bulwagan,
ang may nasang dalhin sa katitisuran;
mga tapat na lingkod mong sa'yo'y tunay,
na handang mag-alay ng sariling buhay.

Huwag kang payayao sa payo ng pantas,
kung ang bayan yaring handang ipaligwak;
hayaan mo na ngang puso ang lumutas,
kung ang sulirani'y lubha ang bagabag.

At kung ang puso mo ay di pa sumapat,
sa kaitaasan tingin ay isulyap;
at sa Amang Diyos ikaw ay humarap,
ipanikluhod mo ang dusang kayakap.

Papawiing lahat ang iyong panimdim,
niyong Diyos Amang may likha sa atin;
at ang bayang laong nalugmok sa dilim,
ay may liwanag ding muling mararating.

Kaya nga ang bilin saiyo ay dinggin,
sapagkat batid kong ika'y papalarin;
na muling ihatid ang sa baya'y ningning,
at kinabukasang may rangyang habilin.

Ang Panawagan ni Inang Pilipinas kay Manny Villar

Ilang ulit pa bang dapat makita mo,
ang lungkot sa mukha at ang pagluha ko;
wala na bang awang natira sa puso,
at di mo magawang ikaw ay magbago.

Masdan mo nga saglit ang mga kapatid,
na may ilang ulit dusa ay tiniis;
napagtanto mo bang ikaw ang naghatid,
ng kanilang hirap, pighati at hapis.

May saya ka pa bang sa buhay ay kulang,
gayong nakuha na ang lahat ng yaman;
salat pa bang lahat ng sa iyong layaw,
at nauwi ka na sa pagka gahaman.

Kung kulang pa sa'yo ang kamay ni bunso,
at di pa sumapat ang paa at braso;
ng kuya mong halos tingting na at lumpo,
sairin mo na rin ang sa aking dugo.

At pag di pa sapat nawa'y wag ibaling,
sa ibang kapatid ang iyong paningin;
huwag naman sanang tuluyang ubusin,
ang kinabukasan ng mahal kong supling.

Anak dinggin mo nga ang munti kong hiling,
na libong gabi kong sa Ama'y dalangin;
alisin mo nawa sa isip ang lagim,
at iurong mo na ang iyong balakin.

Ako'y malaon ng ika'y minamasdan,
at wala saiyo ang unawang tunay;
hindi mo na dapat naising hatiran,
ng kaginhawahan ang mahal mong inay.

Ipaubaya mo ang gawang maglingkod,
saiyong kapatid na may pusong lubos;
akong Ina mo na ang sa'yo'y may utos,
na sa iyong lakad ika'y tumalikod.

Kung di ka makinig sa panawagan ko,
akong Ina mo na ang sinusuway mo;
Manalig kang minsan sa mga payo ko,
ng di ka sumpain ng Diyos ng mundo.

A Letter to the Filipino People

I am writing this letter to you to express some of my concerns regarding the aftermath of our much anticipated Presidential elections. I am firm in my belief that Sen. Noy Aquino will win the election. Meanwhile I choose you as one of the recipient of this letter because I know that politics is only an expression of how you love our motherland the most.

First and foremost among such concern is the number of votes that Sen. Aquino will enjoy in Metro Manila areas. As you do know some of the other senatorial candidate of the other parties has had a good shot at winning the election as well and they might be a risk to the future President’s campaign against corruption and maybe against his government. Not to mention the House of Representative that may be also affected by such a campaign. As a keen observer of our political history, if Metro Manila never gives a majority vote to a President, meaning a 51% of the total number of votes, the sitting President has a logical and physical reason to be ousted or be terrorized by an unfriendly opposition. If that is the case, that factor might affect the judgments of the good President in dealing with his future detractors and his allies as well. So his stand to fight corruption maybe compromised. I am suggesting an all out effort to make sure that Sen. Aquino gets the votes in Metro Manila needed to cast away fears of being unseated.
Second concern is regarding the way we should help the President in fighting corruption and defending his government. This advocacy of ours should not stop after the election. We shall continue until the Good Lord call us to join him in His reign. As the saying goes ‘No man is an island.’ Sen. Aquino cannot win the fight all alone. Here I am suggesting that we should organize a group with the task of helping him and be his guiding conscience in deciding a decision with regards to corruption. This group might call for its member to either donate or do a fund raiser to raise a fund that will be given to the Government as an aid in its effort to fight corruption. And this group will organize a rallying force when the good government is threatened.
Third and the last of my concern is our loyalty to the President. I am hoping that we will neither be affected by any bad propaganda to be launched by adversary nor will we be tired of supporting the government that we ourselves dream and hope. This last concern may bring to you a reason to ask yourself if you are indeed a true defender of our nation. And being a true defender means to stay directly focused on the good task that we give ourselves as a covenant to our very own land. Don’t let history judge us for the wrong decisions we take and we make. Let it be the quite witness of how strongly we try to make a change. And let that change be a good one to remember. Our people dreamed for long. And at last the dream now is on the way to becoming a reality.
I am labeling this letter with an Impossible Mission but I am hoping that with people like you the boundary of impossibility will be conquered. This nation of ours has still hope. And you are among those who hold the key to a better Philippines. May God be with us and guide us in this fight.

Kay Ninoy at Cory

Wala sa hinuha nitong sambayanan,
na ang simpleng kasal ay laong nilaan;
sukat tinadhanang magharap sa altar,
niyong ating amang nasa kalangitan.

Nakatadhana ngang umukit ng daan,
sa mga pahina nitong kasaysayan;
isang magkabiyak na labis minahal,

at dinadakila ng bayang nilakhan.

Tumatanaw ngayon ng malaking utang,
ang sariling baya't sampung mamamayan;
na pinag alayan ng dugo at buhay,
ng ang kalayaa'y tunay na makamtan.

Kaya nga kahima't kami'y magkaiba,
ng kulay ng balat o laki ng mata;
kaming Pilipinong lalong pinagpala,
ay di lilimutin ang sainyong gawa.

At hayaan ninyong sa mga damdamin,
alaala ninyo aming sariwain;
at kung ang bayan ay may bagong panimdim,
sa inyong pangalan aming babakahin.

Ang mga anak n'yong sa ami'y iniwan,
ang lalong bubuhay ng inyong larawan;
at sila ay tunay naming babantayan,
ipagtatanggol nga sa anumang laban.

Pamanhik lang namin O Ninoy O Cory,
sa Dakilang Ama kami'y ipagsabi;
na mabunying bayang inyong pintakasi,
sana'y wag hayaang sa dusa'y pumirmi.

Isang Kasaysayan ( Ikalawang Yugto )

Matagal pa muna bago n'ya nasundan,
ang naunang kwentong kanyang binitiwan;
bago naituloy ay agad nahilam,
ang naimbing mata sa luha nagdaan.

" Kami'y mahirap lang ng aking iluwal,
ang lima kong anak na lubha kong mahal;
ngunit nagsumikap ang asawang hirang,
bago s'ya binawi ng poong maykapal.

Sa aki'y naiwan munting kabuhayan,
na siyang ginamit sa pagpapaaral;
hanggang sa matapos ang aking panganay,
na agad sinugong negosyo'y bantayan.

Ang sumunod naman sa aking panganay,
ay lubhang bata pa't nasa kahatian,
ng elementarya at wala pang muwang,
sa kung anong meron sa lakad ng buhay.

Ang tatlong iba pa'y ni hindi pa man lang,
nakakapag-isip ng kanilang lagay;
kaya't ako muna ang kanilang bantay,
hanggang karununga'y lumagong tuluyan.

Nang una'y magaan ang lahat ng bagay,
dito sa pamilyang aking naipundar;
hanggang isang araw ang sabi ay inay,
akong panganay mo'y may bago ng buhay.

Sa aki'y hinarap ang sa kanyang liyag,
na sa panuri ko ugali'y maaskad;
nguni't nanahimik sinaloob agad,
ang kasiyahan n'yang panganay kong anak.

Hindi nga naglao't nagpaisang dibdib,
panganay kong anak sa liyag na ibig;
ang sa kanyang sayang di halos masaid,
ay umpisa pala ng aking pasakit.

Manugang kong likat di ko kagustuhan,
sa aming tahana'y agad ipinisan;
nang ang kanyang mata ay aking matingnan,
nakataas mandin ang kaliwang kilay.

At sa pag-usad nga ng may ilang araw,
doon na lumabas ang tunay na kulay;
malditang kay lupit walang isang bagay,
na hindi tumugon kung hindi pabulyaw.

Ang turing sa aki'y hindi man sa ina,
kundi yaong para sa aping alila;
at may magkaminsang dumanas ng mura,
pagka may inutos na hindi tumama.

Sa anumang pagod tuwina ay lunas,
mapanuring mata't salitang may libak;
ano ka ba ina'y O' lubha kang tamad,
wala pa ngang gawa ay pahinga agad.

Sa kabila nito'y hindi ko dinaing,
ang dinaranas kong dusa at hilahil;
sa mahal kong anak na puso ay lilim,
ng labis na saya sa mutyang suwail.

Sinong ina baga ang may nais ibig,
na ang kasiyaha'y sa anak mapatid;
titiisin na lang ang sakit ng dibdib,
ng ang tuwang danas ay hindi maiidlip.

Nguni't ang dusa ko sadyang nakahilig,
na maganap na nga kahit di ko nais;
para bang tadhanang laon ng inukit,
ng mabunying kamay niyong nasa langit.

Isang Kasaysayan ( Unang Yugto )

Meron akong kwentong aking nalalaman,
nais kong sa inyo'y aking ipaalam;
itong istorya ko'y sariwa pa naman,
at ito'y nasagap kamakailan lang.

Sa malayong bayan sa dulong silangan,
na unang sikatan ng sinag ng araw;
merong isang kalyeng wala pang pangalan,
dito ang kwento ko unang natuklasan.

Mahabang kalsadang pinaikot-ikot,
na ang unang plano'y deretso ang daan;
pero ang kwento ko'y hindi d'yan umabot,
kundi sa babaeng madalas madatnan.

Gulo-gulong buhok at mukhang kulubot,
maitim na damit at madaming supot;
pag ika'y dumikit at siya'y masinghot,
ilong mong mahina sa sipon ay lagot.

Maghahapon noon ng unang mapansin,
ang babaeng itong sa maunang tingin;
ay mandidiri ka at maririmarim,
sa maduming bihis at bangong malagim.

Kasisilong ko lang sa isang tindahan,
dahil nagbabadyang nung hapo'y umulan;
nang itong babae ako ay lapitan,
nanghihingi siya ng panghahapunan.

Ako ay dumukot sa nakapang bulsa,
ng ilang piraso ng naipong barya;
agad iniabot ang kaunting pera,
sa babaeng agad ngumiti ang mukha.

Nguni't ang babae'y hindi pa umalis,
pagdaka'y tumingin sa maputlang langit;
at kanyang winika " o anak ko bakit?
" ganitong malamig ako'y natitiis.

Anong dusa baga ang kakabakahin,
ng mabuting puso at di maninimdim;
kung ang salang gawa ay di patawarin,
ng sariling anak at mahal na supling. "

Ako'y napatingin sa babaeng dusta,
agad nakita ko ang bukal ng luha;
ang kanina'y ngiti ngayon ay iyak na,
at may kalungkutang hindi maipinta.

hahayaan sana't hindi papansinin,
kung hindi lang dahil sa salitang bilin;
" amang ako ba sa'yong unang tingin ,
ay masamang taong hindi mahabagin. "

Napilitan akong ibuka ang bibig,
" Ay ako'y tao pong hindi napahilig;
umuri ng kapwa't sa kapwa'y umusig,
kung may kasamaang sa puso umukit. "

Pagkawika nito ay sumagot agad,
" Amang sa uri ba pag aking nilahad;
ang anumang bagay na sa puso'y buhat,
merong sala bagang wala ng patawad?

Natahimik ako't napaisip-isip,
at ang babae ay napahintong saglit;
ang akalang Sisang may kulang ang bait,
bakit kung magtanong may talinong hatid.

" Magsasampung taon na aking binilang,
mula ng ako ay unang iniwanan;
ng lima kong anak na aking minahal. "
ang pagdaka'y wika ng babaeng pagal.