Ang Hirap ng Buhay sa Bayang Malayo

Ang buhay na dulot ng hirap at dusa,

yaon ang sa aba'y nagturo ng pita;

upang pumalaot sa gitna ng nasa,

na sa ibang bayan mahanap ang tuwa.

Libo mang balakid kinayang tawirin,

lahat ng pasakit binalak tiisin;

upang ang pangarap sakaling marating,

tatapusin yaring awa at panimdim.

Paalis pa lamang sa sariling bayan,

pumatak na luha'y hindi na mabilang;

yaong sa Pamilyang pasang kalungkutan,

duduruging lahat baong katinuan.

Alalaong baga'y naiwan ng lahat,

at nangyari na nga ang dapat maganap;

sa banyagang bayan humakbang ng lakad,

upang mahanap na ang gintong pangarap.

Nguni't anong dusa ang sa tao'y kaya,

na hindi bibigay ang buong pangamba;

kung ang tuwang hanap sa lilo mapunta,

at maisadlak ka sa imbing dalita.

Inang kapalaran minsan ay malupit,

sa palad ng tao ay may likong guhit;

kahima't masikap at may malasakit,

maiiwan pa ring kayakap ng pait.

Kapaitang yakap hindi maipinta,

ninumang sa sining lubhang dalubhasa;

O maisulat man sa papel ng tinta,

nitong matulaing kamay ng makata.

Ang imbing sinapit nitong nangangarap,

ng unang ihakbang ang paa sa lakad;

agad na pinutol ng banyaga't sukat,

pinagmalupitang walang maitulad.

Wala mang katulad ang pagmamalabis,

nguni't naisumpang lahat matitiis;

hindi nga ininda yaong sobrang lupit,

ni hindi nagtanim taimtimang galit.

Hanggang isang araw yaong kalupitan,

umabot na lubha sa lubhang sukdulan;

ang imbing pangarap mumuntik muntikang,

mabawiang tunay ng buhay na hiram.

Nguni't sumumpa nga at pinanghawakan,

ang kanyang pangarap na kaligayahan;

kaya nga kahima't yaong kamatayan,

hinamak na't lahat kanyang nilabanan.

Muli ngang humakbang sa layuning hanap,

matapos ang unos na kasaklap saklap;

sa tulong ng isang kababayang huwad,

pinagsumikapang ituloy ang lakad.

Ang buhay maminsa'y sadyang mapaglaro,

ipaliwanag man hindi mo matanto;

ang iyong akalang huwara't matino,

agarang dudurog sa butihing puso.

Matapos ang unang pakitang mabuti,

yaong kababayang kanyang naitangi;

agad nagpakita ng tunay na budhi,

sing-itim niyaong putik sa pusali.

ginipit sa lahat ng masabing bagay,

ang pobreng nilalang na kahabag habag;

pangarap na lamang ang nagsilbing suhay,

upang kalooban ay maipanatag.

Hindi pa sumapat yaong panggigipit,
ng sukabang Hudas na lubha ang ganid;
pinagbalakan pa na maipapiit,
ng hindi pumayag sa gustong ipilit.


Dito'y bumigay na yaong katinuan,
hindi na kinaya ang pinagdaanan;
ang sa mata'y luhang malaon ng hilam,
muling nanariwa't umapaw tuluyan.


Manapay guho na't tuluyang nagiba,
yaong pag-asa niya't wala ng natira;
aliwin nino man walang magagawa,
hindi na tatayo't maibabangon pa.


Ngayon nga sa wakas siya'y pauwi na,
deretso ang tingin niyong mga mata;
walang mababakas na may alaala,
O makitaan man ng kaunting saya.


Bakit nga ganito ang kanyang sinapit?
gayong ang nais lang ay maipaghilig,
sa masayang dako pamilya ihatid;
sa sariling sikap ginhawa'y makamit.


Ang pamilya kayang kanyang minamahal,
ay may pag-asa pang muling makakamtan?
o tuluyan na ring mapagkatuwaan,
ng kapit niyaong laksang kasawian.